Japonia

Japonia

 

 

 

 

 

 

Japonia, czyli "Kraj Wschodzącego Słońca" to bez wątpienia jedno z najbardziej interesujących miejsc na świecie. Fascynująca kultura i nieszablonowy styl życia, niezwykłe połączenie tradycji i nowoczesności, niecodzienna synteza natury i postępu technologicznego. Japonia zajmuje obszar 377 435 km kw. Stolicą jest Tokio, które zamieszkuje 8 mln mieszkańców. Językiem urzędowym jest język japoński. Ustrój monarchia konstytucyjno-parlamentarna. Głowa państwa cesarz Akihito.

 

 

 

 

 

Japonia to wyjątkowe przywiązanie do tradycji i konwenansów.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Architektura

 

 

 

Domy i mieszkania japońskie bardzo różnią się między sobą. W wiejskich regionach Japonii można jeszcze znaleźć tradycyjne domy z drewna i gliny, kryte dachówką. Przed drugą wojną światową wiele z tych domów kryto słomą ryżową. Lato w Japonii jest gorące i wilgotne, więc domy buduje się tak, aby były przewiewne. Rozsuwane drzwi i okna są zrobione z papieru i drewna. Można je wyjąć, jeśli chce się z dwóch małych pokoików zrobić jedno duże pomieszczenie. Podłoga w przedsionku, przedpokoju i kuchni jest drewniana. Pozostałe pokoje są wyłożone trzcinowymi matami. Jedną z najstarszych form architektonicznych zachowanych w Japonii do dziś jest architektura świątyń. Świątynia Ise-jingu w Ise, w prefekturze Mie, o nieznanym pochodzeniu, jest szczególnie ważnym pomnikiem architektonicznym. Prosta konstrukcja z niemalowanego japońskiego cyprusu oddaje wygląd i duchowy charakter dawnej architektury japońskiej, projektowanej w sposób zapewniający harmonijne wtopienie się w otaczający krajobraz.

Świat biznesu i nowoczesnych technologii konkuruje z tradycją.

 

Kultura

 

 

W Japonii obowiązują odmienne niż w Europie zasady obyczajowe. Aby uniknąć niezręcznych sytuacji, należy respektować ważniejsze zwyczaje miejscowe: nie wchodzić w butach do domu czy świątyni, nie używać mydła w wannie (wanna służy do relaksu), wystrzegać się wycierania nosa w miejscach publicznych. W Japonii nie ma zwyczaju dawania napiwków. Właściwym gestem przy powitaniu czy pożegnaniu jest ukłon. Wsiadając do metra czy autobusu, należy ustawić się w kolejce osób oczekujących. Japończycy zwykle jedzą pałeczkami. Nakrywając do stołu, stawiają po lewej - miseczka z ryżem, a po prawej - z zupą. Pałeczki leżą równolegle przed nimi. Prawą ręką trzyma się pałeczki, a lewą podnosi miseczkę z ryżem lub zupą. Tylko zupę pije się prosto z miseczki - do innych talerzy i miseczek sięga się pałeczkami.

Ciekawostki

 

• Japończycy należą do najdłużej żyjących ludzi na świecie.

Najbardziej popularnym świętem w Japonii jest Święto Sanja Matsuri obchodzone jest ku czci trzech wielkich mężów: Hinokuma Hamanari, Hinokuma Takenari i Hajino Nakatomo - założycieli i fundatorów świątyni Senso-ji, najstarszej shintoistycznej świątyni w Tokio.

Niech Was nie zdziwi duża liczba zabandażowanych nastolatek w Japonii... to subkultura zwana Harajuku, znana z naprawdę ekstremalnych pomysłów na modę, lansuje aktualnie nowy trend Kegadoru, co w wolnym tłumaczeniu oznacza poranione czy też okaleczone idolki.

„Szokującym” świętem może być dla obcokrajowca - Kanamara Matsuri – shinoistyczny Festiwal Płodności, zwany Festiwalem Żelaznego Penisa. Ma on zapewnić płodność i szczęsliwe małżeństwo. W trakcie tego radosnego i wcale nie obrazoburczego dla Japończyków święta sprzedaje się też słodycze… w wiadomym kształcie.

Japończycy słyną z naprawdę niezwykłych wynalazków – od 30 lat pracują nad pralką dla człowieka, tak tak pralką do prania ludzi, która ma zrewolucjonizować proces mycia.

Japończycy obchodzą chrześcijańskie Boże Narodzenie – nazywa się u nich Gambatte mimo, iż są wyznawcami buddyzmu i shinotozimu. Wigilia jest tam jednak zwykłym dniem, nie wolnym od pracy czy świątecznym. Od zwykłego dnia różni się kupowanym tego dnia „kurismasu keeki” (świątecznym ciastem) składającym się z wielkiej ilości kremu i czekolady. Dzieci dostają drobne upominki.

Kimono od święta obecnie, wykonane z jedwabiu, noszone dziś na śluby lub pogrzeby i Yukata, ubranie bardziej codzienne, wykonane z bawełny, świetnie sprawdzające się na przykład w letnie dni – dwa tradycyjne japońskie stroje.

Sado – rytuał picia herbaty.

Orgiami – japońska sztuka składania papieru.

Gejsza - „profesjonalna” dama do towarzystwa.

Kwitnąca wiśnia – symbol Japonii.

Sumo i dżudo – japońskie sporty narodowe.

Kuchnia japońska

Kuchnia japońska jest bardzo zdrowa. Nic dziwnego, że Japończycy mogą poszczycić się długim wiekiem życia w dobrym zdrowiu i kondycji. Przede wszystkim spożywają oni ogromne ilości białka. Dla kuchni japońskiej charakterystyczne zwłaszcza są dary morza ryby i wodorosty.

 

Zdrowe jedzenie

Właściwie wszystko co Japończycy jedzą ma właściwości zdrowotne bądź lecznicze. Bazą wielu dań i zup jest dashi – bulion rybny. W dużych ilościach spożywana jest też soja – serki sojowe , pasta miso czy po prostu je się ją gotowaną. Oba te produkty to źródło białka. Piją zdrową zieloną herbatę - zawierającą katechiny. Popularny staje się ostatnio sezam , szczególnie czarny - kuro goma. Używa się go nawet w lodach ( o „zachęcającym” szarym kolorze) i ciastach.

Ryż

Oczywiście nie brak tutaj też ryżu. Na śniadanie spożywają go na przykład z… surowym jajkiem. Na kolację z rybą czy mięsem.

Najbardziej znanym daniem japońskim jest sushi.

Potrawy

Do innych potraw spożywanych sezonowo, gdyż wtedy są najzdrowsze nalezą :

• W styczniu kałamarnice i glony Wakami.
• W lutym ryba buri.
• W marcu pędy bambusa.
• W kwietniu młode węgorze i sardynki.
• W maju ogórki.
• W czerwcu jabłka.
• W lipcu makrele.
• W sierpniu szpinak i marchewka.
• We wrześniu bakłażany oraz kasztany.
• W październiku grzyby enokitake.
• W listopadzie węgorz morski, suszone wiórki tykwy oraz fasola azuki.
• Grudzień – karasie.

 

Tradycje w Japonii

 

Tradycyjnym strojem kojarzonym z Japonią jest kimono. Wykonane są one z jedwabiu, a w czasach dzisiejszych noszone jedynie na uroczystościach takich jak pogrzeby, śluby albo ceremonia herbaty. Właściwe noszenie kimona to również odpowiednie uczesanie, tradycyjne buty, skarpetki, bielizna i tradycyjna torebka dla kobiet.

Herbata

 

Ceremonia herbaty (sado) jest rytuałem przygotowywania i picia herbaty. Ceremonia ta zawiera silne wpływy buddyzmu Zen. W dzisiejszych czasach ceremonia herbaty jest dość popularnym hobby, wielu Japończyków, którzy zainteresowani własną kulturą korzystają z lekcji ceremonii u specjalnych nauczycieli. Ceremonia herbaty odbywa się w tradycyjnych japońskich pomieszczeniach w centrach kultury japońskiej albo w prywatnych domach. Składa się ona z wielu rytuałów, których należy nauczyć się na pamięć. Istotne znaczenie ma każdy ruch ręki.

W Japonii przygotowywanie i picie herbaty jest sztuką.

Śliwka

 

Ume, czyli japońska śliwka odgrywa ważną rolę w kulturze tego kraju. Ma ona związek z początkiem wiosny, ponieważ kwitnie bardzo wcześnie i wyznacza jej początek. Wydarzenie to Japończycy świętują w parkach i świątyniach w całym kraju, nosi ono nazwę „festiwal śliwki”.







Japońskie wesele obowiązkowo odbywa się w kimonach.

Gejsza

 

Słowo gejsza oznacza - gei (sztuka) i sha (człowiek), czyli kogoś uprawiającego tradycyjne japońskie sztuki. A ściślej mówiąc kobietę zajmującą się sztuką, artystkę.

 

 

 

 

Gejsze są mistrzyniami w śpiewie, grze, tańcu i konwersacji.

 

 

 

 

 

 

Zadania gejszy

 

Gejsze specjalizują się w kilku dziedzinach sztuki – grze na instrumencie, śpiewie, tańcu, konwersacji. Niektóre zajmują się ikebaną i kaligrafią oraz są ekspertkami w ceremonii herbacianej. Wszystkie te umiejętności mają zapewnić rozrywkę mężczyznom, którzy wynajmują gejsze np. na przyjęcia. Nie wolno mylić gejsz z prostytutkami, choć po II wojnie światowej taki pogląd się utarł. Trzeba wiedzieć, że do ich obowiązków nie należy nawiązywanie intymnych kontaktów z klientami. Usługi gejsz są płatne według ogólnie obowiązującego cennika klientów, często też otrzymują od nich prezenty, niektóre mają stałych wielbicieli, którzy zapewniają im komfortowe życie. Gejsze przestają uprawiać zawód jeśli zawrą małżeństwo.





Charakterystyczny dla gejszy jest biały makijaż i niezwykle ozdobna fryzura.

Wygląd gejszy

 

Cechy charakterystyczne wyglądu maiko to kimono z długimi rękawami, długi pas obi, kwiatowe ozdoby do włosów, klapki (okobo) na 10-15 cm koturnie. Fryzury też mają duże znaczenie. Na początku kariery nosi się uczesanie o nazwie wareshinobu; po ukończeniu 18 lat jest to ofuku, następnie przez dwa tygodnie poprzedzające debiut jako gejsza noszona jest sakko, podczas Nowego Roku i 1 Sierpnia nosi się fryzurę - yakko shimada.

 

 

 

Tradycja

 

Tradycja gejszy wywodzi się z XVIII w. Początkowo gejszami zostawali mężczyźni, obecnie mogą nimi być wyłącznie kobiety w wieku 17-20 lat. Zanim dziewczyna zostanie gejszą musi przejść sześcioletni okres bycia tzw. maiko. Uczy się wówczas zasad poruszania się, manier, prowadzenia rozmów, zasad etykiety oraz metod obsługiwania klientów. W środowisku gejsz przestrzegana jest hierarchia zgodna ze stażem i umiejętnościami. Gejsze powszechnie uważa się za strażniczki tradycji, która przejawia się w strojach, obowiązującej etykiecie oraz sposobie wyrażania się.

 

Czesanie i makijaż

 

Fryzury maiko zawsze czesze się z jej własnych włosów. By nie zniszczyć kosztownej fryzury, kobieta musi spać z podłożoną pod szyję podkładką z laki. Makijaż maiko to: pobielona twarz i szyja, usta pomalowane na czerwono, oczy obrysowane czernią i różem, brwi pomalowane na czarno, a od dołu karmazynem, niektóre maiko malują policzki różem. Niektórzy Japończycy po dziś dzień uważają maiko i gejsze za ideał kobiecego piękna.

Bonsai

 

Sztuka bonsai to sposób miniaturyzowania roślin drzewiastych, hodowanych w odpowiednio dobranych, płaskich pojemnikach.         Zasada tworzenia     Efekt bonsai uzyskuje się dzięki specyficznemu przycinaniu i pielęgnacji. Do hodowli wybiera się gatunki roślin drzewiastych o zdrewniałych pędach i długowieczności, m.in. sosny, dęby, cisy, jałowce i świerki. Wyhodowanie idealnej formy bonsai to wynik kilkuletniej pielęgnacji.             Drzewko bonsai do złudzenia przypomina to ukształtowane przez naturę.                   Inspiracje i praca   Wzorów bonsai szuka się w naturze, roślina uprawiana i prowadzona według zasad bonsai nie zmienia swojej natury, zachowuje genotyp właściwy dla gatunku, nie zmienia też wymagań odnośnie do warunków uprawy. Drzewko bonsai nigdy nie jest „skończone”, to żywa roślina, wymagająca ciągłej pielęgnacji, podlewania, nawożenia i dbania o skarłowaciały kształt. Drzewko musi być stale przycinane, pędy uszczykiwane, zaś gałęzie owijane drutem by zachowały nadany im kształt.       Wariacje kompozycyjne   Do kompozycji bonsai bardzo często używa się dodatkowych elementów w postaci drobnych roślin lub kamieni. Sztuka tej kompozycji zyskała rangę odrębnych dziedzin: kusamono i suiseki. Specyficzną formą bonsai jest też tworzenie miniaturowych krajobrazów, nazywanych saikei czyli „żyjący krajobraz”. W tym celu wykorzystuje się trawy, skały, mchy, piaski oraz żywe drzewa. Poza żywymi roślinami można użyć też sztuczne tzw. bonkei. W efekcie, można odtworzyć dokładny krajobraz w miniaturze. Do tworzenia kompozycji wykorzystuje sie korę, mech, kamienie i inne naturalne elementy. Origami           Do wykonania niektórych dzieł potrzebna jest duża precyzja.               W Chinach około VI wieku n.e. powstała sztuka składania z papieru przestrzennych brył. A mimo tego to właśnie Japonia uznawana jest za jej kolebkę. W kraju tym origami pojawiło się w VII wieku dzięki mnichom, którzy zamiłowanie do składania papieru na wszelakie sposoby przekazali Japończykom razem z naukami umiejętności produkcji i tworzenia papieru właśnie. W pierwotnym zamierzeniu sztuka składania papieru powiązana była głównie z kultami religijnymi, ceremoniami pogrzebowymi. Zmarłych podczas ceremonii pożegnania obdarowywano przedmiotami przypominającymi atrybuty życia i bytu ziemskiego. Często były to dosyć cenne przedmioty, które następnie stawały się po prostu łupem grobowych rzezimieszków. Toteż z czasem zastąpiono je na mniej cenne, a również przypominające przedmioty życia codziennego – papierowe składanki.             Oprócz zwierząt, częstym odwzorowaniami w origami są kwiaty.