Japonia

Japonia

 

 

 

 

 

 

Japonia, czyli "Kraj Wschodzącego Słońca" to bez wątpienia jedno z najbardziej interesujących miejsc na świecie. Fascynująca kultura i nieszablonowy styl życia, niezwykłe połączenie tradycji i nowoczesności, niecodzienna synteza natury i postępu technologicznego. Japonia zajmuje obszar 377 435 km kw. Stolicą jest Tokio, które zamieszkuje 8 mln mieszkańców. Językiem urzędowym jest język japoński. Ustrój monarchia konstytucyjno-parlamentarna. Głowa państwa cesarz Akihito.

 

 

 

 

 

Japonia to wyjątkowe przywiązanie do tradycji i konwenansów.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Architektura

 

 

 

Domy i mieszkania japońskie bardzo różnią się między sobą. W wiejskich regionach Japonii można jeszcze znaleźć tradycyjne domy z drewna i gliny, kryte dachówką. Przed drugą wojną światową wiele z tych domów kryto słomą ryżową. Lato w Japonii jest gorące i wilgotne, więc domy buduje się tak, aby były przewiewne. Rozsuwane drzwi i okna są zrobione z papieru i drewna. Można je wyjąć, jeśli chce się z dwóch małych pokoików zrobić jedno duże pomieszczenie. Podłoga w przedsionku, przedpokoju i kuchni jest drewniana. Pozostałe pokoje są wyłożone trzcinowymi matami. Jedną z najstarszych form architektonicznych zachowanych w Japonii do dziś jest architektura świątyń. Świątynia Ise-jingu w Ise, w prefekturze Mie, o nieznanym pochodzeniu, jest szczególnie ważnym pomnikiem architektonicznym. Prosta konstrukcja z niemalowanego japońskiego cyprusu oddaje wygląd i duchowy charakter dawnej architektury japońskiej, projektowanej w sposób zapewniający harmonijne wtopienie się w otaczający krajobraz.

Świat biznesu i nowoczesnych technologii konkuruje z tradycją.

 

Kultura

 

 

W Japonii obowiązują odmienne niż w Europie zasady obyczajowe. Aby uniknąć niezręcznych sytuacji, należy respektować ważniejsze zwyczaje miejscowe: nie wchodzić w butach do domu czy świątyni, nie używać mydła w wannie (wanna służy do relaksu), wystrzegać się wycierania nosa w miejscach publicznych. W Japonii nie ma zwyczaju dawania napiwków. Właściwym gestem przy powitaniu czy pożegnaniu jest ukłon. Wsiadając do metra czy autobusu, należy ustawić się w kolejce osób oczekujących. Japończycy zwykle jedzą pałeczkami. Nakrywając do stołu, stawiają po lewej - miseczka z ryżem, a po prawej - z zupą. Pałeczki leżą równolegle przed nimi. Prawą ręką trzyma się pałeczki, a lewą podnosi miseczkę z ryżem lub zupą. Tylko zupę pije się prosto z miseczki - do innych talerzy i miseczek sięga się pałeczkami.

Ciekawostki

 

• Japończycy należą do najdłużej żyjących ludzi na świecie.

Najbardziej popularnym świętem w Japonii jest Święto Sanja Matsuri obchodzone jest ku czci trzech wielkich mężów: Hinokuma Hamanari, Hinokuma Takenari i Hajino Nakatomo - założycieli i fundatorów świątyni Senso-ji, najstarszej shintoistycznej świątyni w Tokio.

Niech Was nie zdziwi duża liczba zabandażowanych nastolatek w Japonii... to subkultura zwana Harajuku, znana z naprawdę ekstremalnych pomysłów na modę, lansuje aktualnie nowy trend Kegadoru, co w wolnym tłumaczeniu oznacza poranione czy też okaleczone idolki.

„Szokującym” świętem może być dla obcokrajowca - Kanamara Matsuri – shinoistyczny Festiwal Płodności, zwany Festiwalem Żelaznego Penisa. Ma on zapewnić płodność i szczęsliwe małżeństwo. W trakcie tego radosnego i wcale nie obrazoburczego dla Japończyków święta sprzedaje się też słodycze… w wiadomym kształcie.

Japończycy słyną z naprawdę niezwykłych wynalazków – od 30 lat pracują nad pralką dla człowieka, tak tak pralką do prania ludzi, która ma zrewolucjonizować proces mycia.

Japończycy obchodzą chrześcijańskie Boże Narodzenie – nazywa się u nich Gambatte mimo, iż są wyznawcami buddyzmu i shinotozimu. Wigilia jest tam jednak zwykłym dniem, nie wolnym od pracy czy świątecznym. Od zwykłego dnia różni się kupowanym tego dnia „kurismasu keeki” (świątecznym ciastem) składającym się z wielkiej ilości kremu i czekolady. Dzieci dostają drobne upominki.

Kimono od święta obecnie, wykonane z jedwabiu, noszone dziś na śluby lub pogrzeby i Yukata, ubranie bardziej codzienne, wykonane z bawełny, świetnie sprawdzające się na przykład w letnie dni – dwa tradycyjne japońskie stroje.

Sado – rytuał picia herbaty.

Orgiami – japońska sztuka składania papieru.

Gejsza - „profesjonalna” dama do towarzystwa.

Kwitnąca wiśnia – symbol Japonii.

Sumo i dżudo – japońskie sporty narodowe.

Kuchnia japońska

Kuchnia japońska jest bardzo zdrowa. Nic dziwnego, że Japończycy mogą poszczycić się długim wiekiem życia w dobrym zdrowiu i kondycji. Przede wszystkim spożywają oni ogromne ilości białka. Dla kuchni japońskiej charakterystyczne zwłaszcza są dary morza ryby i wodorosty.

 

Zdrowe jedzenie

Właściwie wszystko co Japończycy jedzą ma właściwości zdrowotne bądź lecznicze. Bazą wielu dań i zup jest dashi – bulion rybny. W dużych ilościach spożywana jest też soja – serki sojowe , pasta miso czy po prostu je się ją gotowaną. Oba te produkty to źródło białka. Piją zdrową zieloną herbatę - zawierającą katechiny. Popularny staje się ostatnio sezam , szczególnie czarny - kuro goma. Używa się go nawet w lodach ( o „zachęcającym” szarym kolorze) i ciastach.

Ryż

Oczywiście nie brak tutaj też ryżu. Na śniadanie spożywają go na przykład z… surowym jajkiem. Na kolację z rybą czy mięsem.

Najbardziej znanym daniem japońskim jest sushi.

Potrawy

Do innych potraw spożywanych sezonowo, gdyż wtedy są najzdrowsze nalezą :

• W styczniu kałamarnice i glony Wakami.
• W lutym ryba buri.
• W marcu pędy bambusa.
• W kwietniu młode węgorze i sardynki.
• W maju ogórki.
• W czerwcu jabłka.
• W lipcu makrele.
• W sierpniu szpinak i marchewka.
• We wrześniu bakłażany oraz kasztany.
• W październiku grzyby enokitake.
• W listopadzie węgorz morski, suszone wiórki tykwy oraz fasola azuki.
• Grudzień – karasie.

 

Tradycje w Japonii

 

Tradycyjnym strojem kojarzonym z Japonią jest kimono. Wykonane są one z jedwabiu, a w czasach dzisiejszych noszone jedynie na uroczystościach takich jak pogrzeby, śluby albo ceremonia herbaty. Właściwe noszenie kimona to również odpowiednie uczesanie, tradycyjne buty, skarpetki, bielizna i tradycyjna torebka dla kobiet.

Herbata

 

Ceremonia herbaty (sado) jest rytuałem przygotowywania i picia herbaty. Ceremonia ta zawiera silne wpływy buddyzmu Zen. W dzisiejszych czasach ceremonia herbaty jest dość popularnym hobby, wielu Japończyków, którzy zainteresowani własną kulturą korzystają z lekcji ceremonii u specjalnych nauczycieli. Ceremonia herbaty odbywa się w tradycyjnych japońskich pomieszczeniach w centrach kultury japońskiej albo w prywatnych domach. Składa się ona z wielu rytuałów, których należy nauczyć się na pamięć. Istotne znaczenie ma każdy ruch ręki.

W Japonii przygotowywanie i picie herbaty jest sztuką.

Śliwka

 

Ume, czyli japońska śliwka odgrywa ważną rolę w kulturze tego kraju. Ma ona związek z początkiem wiosny, ponieważ kwitnie bardzo wcześnie i wyznacza jej początek. Wydarzenie to Japończycy świętują w parkach i świątyniach w całym kraju, nosi ono nazwę „festiwal śliwki”.







Japońskie wesele obowiązkowo odbywa się w kimonach.

Gejsza

 

Słowo gejsza oznacza - gei (sztuka) i sha (człowiek), czyli kogoś uprawiającego tradycyjne japońskie sztuki. A ściślej mówiąc kobietę zajmującą się sztuką, artystkę.

 

 

 

 

Gejsze są mistrzyniami w śpiewie, grze, tańcu i konwersacji.

 

 

 

 

 

 

Zadania gejszy

 

Gejsze specjalizują się w kilku dziedzinach sztuki – grze na instrumencie, śpiewie, tańcu, konwersacji. Niektóre zajmują się ikebaną i kaligrafią oraz są ekspertkami w ceremonii herbacianej. Wszystkie te umiejętności mają zapewnić rozrywkę mężczyznom, którzy wynajmują gejsze np. na przyjęcia. Nie wolno mylić gejsz z prostytutkami, choć po II wojnie światowej taki pogląd się utarł. Trzeba wiedzieć, że do ich obowiązków nie należy nawiązywanie intymnych kontaktów z klientami. Usługi gejsz są płatne według ogólnie obowiązującego cennika klientów, często też otrzymują od nich prezenty, niektóre mają stałych wielbicieli, którzy zapewniają im komfortowe życie. Gejsze przestają uprawiać zawód jeśli zawrą małżeństwo.





Charakterystyczny dla gejszy jest biały makijaż i niezwykle ozdobna fryzura.

Wygląd gejszy

 

Cechy charakterystyczne wyglądu maiko to kimono z długimi rękawami, długi pas obi, kwiatowe ozdoby do włosów, klapki (okobo) na 10-15 cm koturnie. Fryzury też mają duże znaczenie. Na początku kariery nosi się uczesanie o nazwie wareshinobu; po ukończeniu 18 lat jest to ofuku, następnie przez dwa tygodnie poprzedzające debiut jako gejsza noszona jest sakko, podczas Nowego Roku i 1 Sierpnia nosi się fryzurę - yakko shimada.

 

 

 

Tradycja

 

Tradycja gejszy wywodzi się z XVIII w. Początkowo gejszami zostawali mężczyźni, obecnie mogą nimi być wyłącznie kobiety w wieku 17-20 lat. Zanim dziewczyna zostanie gejszą musi przejść sześcioletni okres bycia tzw. maiko. Uczy się wówczas zasad poruszania się, manier, prowadzenia rozmów, zasad etykiety oraz metod obsługiwania klientów. W środowisku gejsz przestrzegana jest hierarchia zgodna ze stażem i umiejętnościami. Gejsze powszechnie uważa się za strażniczki tradycji, która przejawia się w strojach, obowiązującej etykiecie oraz sposobie wyrażania się.

 

Czesanie i makijaż

 

Fryzury maiko zawsze czesze się z jej własnych włosów. By nie zniszczyć kosztownej fryzury, kobieta musi spać z podłożoną pod szyję podkładką z laki. Makijaż maiko to: pobielona twarz i szyja, usta pomalowane na czerwono, oczy obrysowane czernią i różem, brwi pomalowane na czarno, a od dołu karmazynem, niektóre maiko malują policzki różem. Niektórzy Japończycy po dziś dzień uważają maiko i gejsze za ideał kobiecego piękna.

Bonsai

 

Sztuka bonsai to sposób miniaturyzowania roślin drzewiastych, hodowanych w odpowiednio dobranych, płaskich pojemnikach.         Zasada tworzenia     Efekt bonsai uzyskuje się dzięki specyficznemu przycinaniu i pielęgnacji. Do hodowli wybiera się gatunki roślin drzewiastych o zdrewniałych pędach i długowieczności, m.in. sosny, dęby, cisy, jałowce i świerki. Wyhodowanie idealnej formy bonsai to wynik kilkuletniej pielęgnacji.             Drzewko bonsai do złudzenia przypomina to ukształtowane przez naturę.                   Inspiracje i praca   Wzorów bonsai szuka się w naturze, roślina uprawiana i prowadzona według zasad bonsai nie zmienia swojej natury, zachowuje genotyp właściwy dla gatunku, nie zmienia też wymagań odnośnie do warunków uprawy. Drzewko bonsai nigdy nie jest „skończone”, to żywa roślina, wymagająca ciągłej pielęgnacji, podlewania, nawożenia i dbania o skarłowaciały kształt. Drzewko musi być stale przycinane, pędy uszczykiwane, zaś gałęzie owijane drutem by zachowały nadany im kształt.       Wariacje kompozycyjne   Do kompozycji bonsai bardzo często używa się dodatkowych elementów w postaci drobnych roślin lub kamieni. Sztuka tej kompozycji zyskała rangę odrębnych dziedzin: kusamono i suiseki. Specyficzną formą bonsai jest też tworzenie miniaturowych krajobrazów, nazywanych saikei czyli „żyjący krajobraz”. W tym celu wykorzystuje się trawy, skały, mchy, piaski oraz żywe drzewa. Poza żywymi roślinami można użyć też sztuczne tzw. bonkei. W efekcie, można odtworzyć dokładny krajobraz w miniaturze. Do tworzenia kompozycji wykorzystuje sie korę, mech, kamienie i inne naturalne elementy. Origami           Do wykonania niektórych dzieł potrzebna jest duża precyzja.               W Chinach około VI wieku n.e. powstała sztuka składania z papieru przestrzennych brył. A mimo tego to właśnie Japonia uznawana jest za jej kolebkę. W kraju tym origami pojawiło się w VII wieku dzięki mnichom, którzy zamiłowanie do składania papieru na wszelakie sposoby przekazali Japończykom razem z naukami umiejętności produkcji i tworzenia papieru właśnie. W pierwotnym zamierzeniu sztuka składania papieru powiązana była głównie z kultami religijnymi, ceremoniami pogrzebowymi. Zmarłych podczas ceremonii pożegnania obdarowywano przedmiotami przypominającymi atrybuty życia i bytu ziemskiego. Często były to dosyć cenne przedmioty, które następnie stawały się po prostu łupem grobowych rzezimieszków. Toteż z czasem zastąpiono je na mniej cenne, a również przypominające przedmioty życia codziennego – papierowe składanki.             Oprócz zwierząt, częstym odwzorowaniami w origami są kwiaty.

Indie

Indie

 

 

 

 

 

 

 

Jeśli chcemy wypocząć lekko, łatwo i przyjemnie, nie jedziemy do Indii. To nie jest kraj dla ludzi wrażliwych, szukających spokoju i miłych, niekoniecznie ekstremalnych wrażeń. Jeśli wyobrazimy sobie najbardziej zaniedbany i zacofany zakątek w najbiedniejszym miejscu Europy, to nie da nam nawet cienia wyobrażenia o indyjskiej ulicy. Zawartość rynsztoków płynąca wąskimi uliczkami, sterty śmieci i grzebiące w nich kozy, świnie, psy, szczury, małpy oczywiście święte krowy.

 

 

 

Jeden telewizor na całe osiedle - typowy widok w indyjskich slumsach.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ciekawostki

 

 

• Prawa ręka do jedzenia, lewa do higieny osobistej.

Lewą się nie witamy, lewą nie podajemy pieniędzy i nie dotykamy nikogo.

Wodę pije się bez dotykania naczynia ustami.

W gościnie nie wchodzimy do kuchni, nie zbliżamy się do paleniska, a posiłek nakłada nam gospodarz.

Kupując zawsze się targujemy to dobry obyczaj.

Kobieta w Indiach najpierw podporządkowana jest rodzicom, którzy wybierają jej męża a potem matce męża.

Przed wejściem do meczetu, świątyni ale też prywatnego domu trzeba pamiętać o zdjęciu obuwia.

Hindusi żyją na godziny, wszystko w ich życiu musi mieć ustaloną porę.

Czas dzieli się na właściwy i niewskazany, czyli takim w którym nie wykonuje się określonych czynności. Jeśli trafi się wyjście „w niewłaściwy czas” wcześniej wystawia się przed dom na przykład chusteczkę do nosa . jako znak, że już „się wyszło”.

„Uczucia” lepiej zostawić w domu – publiczne całowanie, obejmowanie się jest źle widziane w Indiach. Nie należy także przesadzać ze zbyt odkrytym strojem.

Jak Indie to i Bollywood – indyjski przemysł filmowy

Podróżując po Indiach nie dajcie się naciągnąć . Indie to biedny kraj, kiedy ktoś oferuje pomoc, zaprowadzenie do sklepu czy hotelu na pewno zapłacicie więcej, bo opłacicie jego prowizję z własnej kieszeni.

Nie odwiedzajcie Jammu czy Kaszmiru, Kullu Valley i Biharu - jest tam niebezpiecznie i zdarzają się porwania!

Uwaga na poczęstunki od obcych - mogą być zatrute.

Należy pilnować bagażu, pieniędzy i paszportu. Kradzież to rzecz powszednia.

Służby mundurowe nie zawsze okazują się nimi być, w Indiach nie brak „przebierańców”.

Kuchnia indyjska

 

 

Specyficzna i niezwykła jest kuchnia indyjska. Hindusi uważają pożywienie za dar niebios i odnoszą się do niego z wielkim wręcz szacunkiem i uwagą oraz z zachowaniem wielkiego porządku i ładu podczas przygotowywania potraw.

 

Kuchnia a religia

 

Możemy podzielić ją na cztery typy ze względu na zróżnicowanie religijne kraju:

• Północ - kuchnia muzułmańska - podpłomyki- chlebki (ćapatti) w kształcie dużych placków , curry (kari), mięso duszone z wieloma przyprawami , pilaw, mleczne desery, herbata z mlekiem i cukrem
• Południe - kuchnia madraska – curry, pachami- przyprawiony jogurt, dosa (naleśniki z mąki ryżowej), placki z różnych mąk z dodatkiem chutney i sambar
• Zachód - kuchnia bombajska i goa - kaczka po bombajsku i bombajska chałwa
• Wschód - kuchnia bengalska – smażone placki - chlebki.

Tarka dal to potrawa z ciecierzycy z ogromną ilością przypraw. Mozaika smaków Indii.

Dania wegetariańskie

 

Większość Hindusów jest wegetarianami więc przeważa kuchnia bezmięsna. Dominuje w niej przede wszystkim ryż, gotowany na około 30 różnych sposobów, poza tym fasola, soczewica i groch. Jeśli mięso to drób, jagnięcina, baranina czy mięso kozie, wołowina ze względów religijnych jest zakazana.

Zwyczaje kulinarne

Posiłek składa się z dwóch trzech dań podawanych na dużych (thal) i małych tacach (thali). Mniejsze służą do podawania mięsa , większe to głównie warzywa strączkowe, marynaty czasem do tego jogurt. W domach je się rękami, nabierając jedzenie na chleb . Hindusi używają też dużo przypraw, ich potrawy są z reguły bardzo ostre. Głowny posiłek spożywa się wieczorem, rano skromne śniadanie a w dzień przekąski - tandoori.

Desery

 

Będąc w Indiach trzeba koniecznie spróbować miejscowych „słodkości”. - cukierki Mithaj, czy kulki robione ze słodkiego sera zwane rasgule i przepyszną słodką chałwę.

Herbata i napoje

 

Z napojów tradycyjna indyjska herbata i przyprawione napoje , bo Hindusi uwielbiają przyprawy – lassi, mieszanka jogurtu, mleka i wody różanej, zaprawiona kardamonem lub kminem.

 

 

Samosy nadziewane wołowiną z cieciorką smaży się w tłuszczu a podaje z sosami.

 

 

 

 

 

 

Tradycje w Indiach
 

 

Motywami wplecionymi w tradycyjny indyjski ślub są słodycze, jajka i pieniądze. Mają one symbolizować odpowiednio słodkie życie, płodność i dobrobyt. Hinduski ślub zawiera zwyczajowe rytuały odpędzające złe duchy. Po ślubie ojciec pana młodego albo brata posypują płatkami kwiatów nowożeńców, a następnie obchodzą wokół nich trzy razy, trzymając nad ich głowami kokos. Tradycyjna indyjska panna młoda nosi w dniu ślubu różowe i czerwone sari, strojąc się w taka ilość biżuterii, jak to tylko możliwe. Barwienie henną, tradycyjna forma sztuki hinduskiej, jest nadal praktykowane przez panny młode w Indiach.

 

 

 

Nowy Rok

 

 

W Indiach obyczaj żegnania starego i witania nowego roku na przełomie grudnia i stycznia nie jest zakorzeniony w miejscowej tradycji. Jedynie w dużych i zeuropeizowanych miastach witanie nowego roku w noc sylwestrową staje się coraz bardziej popularne. W tradycji indyjskiej nowy rok rozpoczyna się w okresie święta Diwali. Jednocześnie w wielu rejonach Indii witany jest w marcu lub kwietniu. Jego nadejście związane jest z nadchodzącą wiosną i początkiem wiosennych prac rolniczych.

Theyyam

 

Theyyam stał się popularnym widowiskiem rejonu Kannur w Kerali. Wielu turystów nęci mistyczna atmosfera całonocnych występów, niezwykła scenografia i oczywiście bajeczne maski i stroje aktorów. Jednak theyyam jest czymś więcej niż tylko spektaklem granym ku uciesze gawiedzi. Tradycja tej religijnej dramy łączy się nierozerwalnie z kultem bohaterów i bogiń, dlatego też często obrzęd ów nazywany jest kaliyattam, czyli „taniec bogini Kali”.Theyyam to jeden z ciekawszych obrzędów religijnych, jakie można zobaczyć w Indiach. Elementami theyyam są: melorecytacje, hipnotyczne tańce, krwawe ofiary, a niekiedy nawiedzenia.

Theyyam (taniec w maskach) to jedna z dawnych Indyjskich tradycji wciaz kultywowana w regionach.

Kropka na czole

 

Tradycją związaną z Indiami jest kropka umieszczona na czołach kobiet, nieco powyżej brwi i nazywana "kumkum", "bindiya" lub "puttu" zależnie od języka którym się posługujemy. W przeszłości kolor czerwony nosiły kobiety, zamężne ale nie wdowy. Symbolu tego nie nosiły kobiety chrześcijańskie czy muzułmańskie. Jednakże z czasem zaczęło to być modą nawet dla kobiet chrześcijańskich, które uważały "kumkum" jako element ozdobny. Tak więc powoli zaczął się zacierać symbol, który w przeszłości zarezerwowany był jedynie dla kobiet hinduskich. Dzisiaj kolor zależy od koloru ubrania danej kobiety i nie ma on już tego znaczenia, które posiadał w przeszłości. "umkum" zaczęło być elementem ozdobnym również dla młodych dziewcząt jak również i dla wdów.

 

Malowanie kropek kumkum na czole ma do dziś duże znaczenie.

Ubiory

 

 Tradycyjny indyjski strój różni się pod względem kolorystyki i stylu w zależności od regionu, czego przyczyną są między innymi zmiany klimatyczne. Popularne ubrania to zazwyczaj drapowane tkaniny, takie jak sari w przypadku kobiet i dhoti lub lungi w przypadku mężczyzn. Dodatkowo, częściowo pod wpływem historycznego panowania Brytyjczyków, noszone są spodnie i koszule w stylu zachodnim.

Chiny

Chiny



Chiny - najludniejsze państwo, mające ponad 1.300 mln mieszkańców. Chiny rozciąga się od tajemniczych, gęsto zalesionych brzegów Amuru na północy po rajską wyspę Hainan na południu oraz od krainy Kaszmiru na Zachodzie po najnowocześniejsze miasta świata (Szanghaj, Fuzhou i Tianjin) na wschodnim wybrzeże Su. Jest trzecim pod względem wielkości powierzchni państwem świata, terytorium ustępujące tylko Kanadzie i Rosji. Obszar Chin zajmuje 9,5 mln km2. Stolicą jest Pekin (Beijing), a kraj podzielony jest na 21 prowincji i 5 regionów autonomicznych (Mongolia Wewnętrzna, Ningxia, Xinjiang, Tybet oraz Guangxi). Istnieją 4 specjalne okręgi miejskie, które bezpośrednio podlegają administracji centralnej stolicy. W ostatnich latach do Chin wrócił Hongkong oraz Makau.

Kultura

Chiny to najstarsza istniejąca nieprzerwanie cywilizacja, pełna zabytków kultury, kunsztu rzemiosła, zdumiewających krajobrazów oraz egzotyki ludów i ich zwyczajów staje się Mekką turystów i podróżników z całego świata, tych, którzy chcą odkrywać mistyczny świat orientu. Chiny to fascynujący i wyjątkowo piękny kraj. Liczne pałace i magiczne świątynie świadczą o obecności kultur, których wiek ocenia się na 4000 lat.

Mur chiński
 

Mur chiński o długości ponad 6000 km to jedno z najdonioślejszych dzieł ludzkości. Zakazane miasto w Pekinie, do którego przez stulecia nie wolno było wkraczać, otwiera dziś swoje podwoje. Kraj niezwykle pięknych krajobrazów, nieskończenie długich rzek, najwyższych gór, największego zaludnienia oraz miejsce, gdzie spotykają się wszystkie strefy klimatyczne. Świadomość ekologiczna Chińczyków znacznie wzrosła w ostatnich latach. Powstało wiele ustaw mających na celu ochronę powietrza i wód przed zanieczyszczeniem. Nie ma bardziej znamiennego symbolu Chin, niż Mur Chiński. To jedyna budowla widziana z kosmosu.

Waluta

 Walutą Chin jest juan renminbi (CNY, RMB). W obiegu są monety o wartościach: 1 yuan, 1 i 5 jiao, 1, 2, 5 fen.

Ciekawostki:

Osobie, która wkrótce będzie miała dziecko, daję się w prezencie podobne do liczi owoce longan (tu: guiyuan) oraz nasiona lotosu (lianzi). Krzyżówka nazw tych dwóch owoców brzmi identycznie jak "wspaniały i drogocenny syn". To znaczy, że życzy komuś, aby dziecko było płci męskiej.

Chińczyk nigdy nie podaruje nikomu … zegara, bo "songzhong" może oznacza " oddać cześć zmarłemu" ani parasolki - San oznacza "rozstać się"

Cyfra cztery kojarzona jest z umieraniem i śmiercią, osiem oznacza bogactwo.

Feng Shui – sztuka właściwego urządzania domu

Chcąc wywrzeć wrażenie na Chińczykach, wręczając dowolny papier (dotyczy to także wizytówki), należy użyć obu rąk. Gest ten oznacza szacunek.

Chiński szczerość nie oznacza tego co u nas… a mówienie tego co odbiorca chciałby usłyszeć

Chińczycy uśmiechają się nawet gdy mają problemy i są zmartwieni

„Drobne prezenty” i koneksyjne załatwiania spraw to nie łapówkarstwo a codzienności normalna rzecz w Chinach.

Także negocjacje handlowe zmieniają swoje obliczy, gdy zaprosisz swojego rozmówce na dobrą kolację, przy butelce dobrego alkoholu.

Internet chiński jest ocenzurowany, na niektóre strony nie wejdziesz.

W Chinach żyje najwięcej ludności na świecie

Język chiński jest najbardziej rozpowszechnionym

93 miliony osób… nosi jedno nazwisko Wang, to się nazywa wielka rodzina.

To w Chinach a nie w Europie wynaleziono druk - W 593 r. n.e. w Państwie Środka powstała pierwsza czcionka drukarska, a w 700 r. w Pekinie dostępna była drukowana gazeta.

Niepodważalny i największy wkład mają też Chińczycy w medycynę – badanie pulsu, szczepienia ochronne, akupresura, akupunktura, moksa.

Kuchnia Chińska

Dla Chińczyka jedzenie jest rytuałem. Wiąże się z nim filozofia życia. Chińczycy witają się pozdrowieniem, które w dosłownym tłumaczeniu jest pytaniem: Czy już jadłeś? Jedzenie jest symbolem spełnienia w życiu. Prawidłowo skomponowane, powinno zaspokajać wszystkie otwory ciała, organy zmysłów, uczucia, cnoty i wymagania narządów wewnętrznych. Jest też podstawą medycyny chińskiej. Kuchnia chińska jest tak zróżnicowana jak wielki jest ten kraj. Każdy region ma swoją specyfikę, choć łączy je wspólna cecha - warzywa . Generalnie wyróżniamy cztery chińskie „kuchenne szkoły” - pekińską, kantońską, szanghajską i syczuańską.

Pekin
 

Kuchnia pekińska to głównie makaron i bułeczki na parze. A jak makaron to Cza Ciang Mein - potrawa na styl włoskiego spaghetti zawierając w sobie jednak takie dodatki jak posiekane surowe jarzynki, kiełki fasoli mung i kwaszone ogórki. Z mięs

baranina i jagnięcia, poza tym kaczki, krewetki i
 kraby. Do tego dużo warzyw i przypraw oczywiście. Kuchnia chińska, przeważnie jednogarnkowa jest pełna równowagi.

Kanton

Kuchnia katońska jest natomiast wyrafinowana – spotkamy tu takie potrawy jak skrzydełka kurze w sosie mandarynkowym, kura w stu kwiatach czy śliwki suszone z wieprzowiną gotowaną na parze. Do tego mnóstwo potraw z ryb - płetwy rekiny i kalmary a do tego … wodorosty. Ryby smaży się w dużej ilości oleju z cebulą i przyprawia imbirem.

Szanghaj

Szanghajska kuchnia związana jest z morzem , więc dużo tu ryb, krewetek i krabów. Potrawy przyrządzane są n a słodko … z dużymi grudkami rafinowanego cukru dodawanego do wszystkiego szynki, wieprzowiny i ryb.

Syczuan
 

Ostatnia syczuańska to coś dla amatorów ostrego jedzenia – dominuje tu ostra papryka oraz solone i kwaszone warzywa. Słynie ona też z wędzenia, nadającego potrawom specyficzny smak – wędzone żeberka są słynne na cały kraj.






Wszystko się tu je pałeczkami, nawet rosół.

Kultura jedzenia

Jemy oczywiście – pałeczkami , bo w Chinach sztućce są przejawem barbarzyństwa ! uważane są za broń. Zupę spożywa się płytkimi ceramicznymi łyżkami. Jedzenie przed podaniem kroi się w małe kawałeczki . Serwowane jest ono … na wspólnym talerzu , z którego spożywa się wspólnie, za wyjątkiem ryżu podawanego w małych osobnych miseczkach. Sztuka jedzenia pałeczkami też ma swoje zasady w Chinach – pamiętajmy by nie wbijać pałeczek pionowo w miseczki ryżu , Chińczycy robią tak tylko podczas …. pogrzebu i by nie uderzać pałeczkami o brzeg naczynia czy miseczki , to bardzo … nieeleganckie i niegrzeczne w tym kraju. Gotowanie najlepiej w woku metodą stir-fry - szybkie smażenie drobno posiekanych składników w wysokiej temperaturze. Potrawy przyrządza się niezwykle starannie, z zachowaniem dbałości o estetykę i wygląd nie tylko smak.

Potrawy i herbata

W potrawach dominuje ryż, makaron-wstążki lub mantou, chlebki gotowane na parze, odwrotnie niż u Nas, gdyż mięso i ryby są tu traktowane jako dodatek do posiłku. Desery czasem po … a czasem w trakcie posiłku na przykład pieczone owoce w syropie. I oczywiście chińska herbata Cha - pije się ją zawsze i wszędzie w wielu odmianach czerwoną, zieloną, czarną i w wielu podgatunkach. W dobrym zwyczaju jest pić do posiłku gorącą herbatę lub wodę.

Tradycje w Chinach 

Wiele tradycji w Chinach ma związek ze smokami, które mają w kraju wiele swoich świątyń. Ludzie przychodzą tam składać im ofiary, zwłaszcza w czasie suszy. Niektóre z wierzeń podają, że 13 dnia piątego miesiąca są urodziny smoka i wtedy powinien padać deszcz. 

 Smoki

Powiada się także, że smok przychodzi odwiedzać ludzki świat 24 dnia szóstego miesiąca księżycowego. Aby oświetlić mu drogę ludzie wywieszają wtedy lampiony udekorowane smokami i szczęśliwymi gwiazdami na drzewach i przy wejściu do wioski, puszczają je także na wodzie.

Ślub

W Chinach dzień ślubu wybierany jest często na podstawie chińskiego tradycyjnego kalendarza księżycowego, niektóre dni są „dobre” inne „złe” więc trzeba najpierw sprawdzić, czy akurat dzień, w którym chcemy się pobrać się do tego, pod względem astrologicznym, nadaje. Powszechne jest robienie zdjęć ślubnych nawet na kilka miesięcy przed samą datą ślubu i wesela, te sesje fotograficzne mogą trwać cały dzień albo i dłużej, młoda para ma do dyspozycji profesjonalne studio, specjalistów od makijażu, przebiera się w rożne tradycyjne stroje.

 
W Chinach kolor czerwony ma wielkie znaczenie, dlatego takie są ślubne stroje.

Rosja

Rosja

 

 

 

 

 

Rosja fascynuje spragnionych tajemnic turystów z całego świata. To gigant zasobów energetycznych i bogactw naturalnych, a jednocześnie konglomerat olbrzymiej ilości kultur – to miejsce, w którym można zatrzymać się na lata i nadal go w pełni nie poznać... Rosja może się poszczycić bogatą historią, wspaniałą literaturą, sztuką, muzyką, teatrem, wieloma laureatami Nagrody Nobla, wielkimi sukcesami w sporcie, licznymi osiągnięciami w nauce, wspaniałą przyrodą (bogatą florą i fauną) oraz niezwykłą gościnnością.

 

 Waluta w Rosji
 

1 rubel = 100 kopiejek. W Rosji obowiązują ruble wyemitowane  po 1997 roku.

Ciekawostki 

•   Moskiewskie metro przewozi dziennie ok. 9 mln pasażerów.  Tyle co dwa pozostałe największe nowojorskie i tokijskie.
 
• Moskwa ma czwartą największą liczbę ludności na świecie.
• Moskwa ma też drugi na świecie budynek – Telewizyjna Wieża Ostankino - 500 metrów wysokości.
• Niechlubne rekordy - Przeciętny Rosjanin wypija średnio 40 litrów czystego spirytusu rocznie!
• Moskwa leży w dwóch strefach czasowych.
• Jezioro Bajkał znajduje sie na liście światowego dziedzictwa UNESCO i jest najgłębszym jeziorem świata.
• Najlepsze proporcje dla wódki tzn.: 40% spirytusu i 60% wody, wymyślił oraz dowiódł naukowo rosyjski uczony Dmitrij Iwanowicz Mendeleew, którego znacie z lekcji chemii jako autora tablicy pierwiastków chemicznych zw. "Tablicą Mendelejewa"

 

 

 

Na rysunku obok widać Rosyjską tajgę, jeden z niewielu czystych, ekologicznych zakątków ziemi.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kuchnia rosyjska

 



Kuchnia rosyjska łączy w sobie wpływy Europy i Azji. Obecnie  w kuchni rosyjskiej znajdziemy oczywiście ślady kuchni słowiańskiej, ale również azjatyckiej, tatarsko-mongolskiej, niemieckiej czy też francuskiej.

 

Potrawy

 

 

Z Rosją nieodmiennie kojarzą się pielmieny (pierogi) i bliny (naleśniki ze słonym lub słodkim farszem), zupa Solianka, danie mięsne Boeuf Strogonow czy uzbecki płow. Znane na całym świecie są wywodzące się z Rosji właśnie Kotlet Pożarski, Barszcz bitki Skobielewa, Zupa i masło z raków, chrust i kulebiak. Popularne są też zakuski (przekąski ) i oczywiście słynny kawior. Typową zakuską jest oliwje, sałatka z siekanego mięsa i warzyw obficie polana śmietaną, i sieliodka pod szuboj, relikt kuchni sowieckiej, czyli „śledź w futrze” – sałatka rybna z warzywami.

 

Pielmieni przygotowywane są na wiele róznych sposobów, z mięsem, serem a nawet rybą.

 

 

 

 

 

 

Mięsa

Często spotykaną potrawą jest wołowina na sposób syberyjski przykryta żółtym serem (miaso po sibirski) i polędwica z tajgi (wyriezka po tajożnomu) – kawałki steku przyrządzone z ziołami. Mięsa w kuchni rosyjskiej i ryby poddawane są różnym procesom poprawiającym ich jakość i smak. Ryby są solone, zapiekane i suszone, a mięso przetrzymywane około tygodnia w chłodnym miejscu by dojrzało.

 

Napoje

Co piją w Rosji? No oczywiście wódka w dużych ilościach, ale też piwo, miody pitne oraz różnorodne kwasy owocowe i chlebowe wyrabiane w każdym domu. Popularny jest SBITIEN, napój sporządzany z wody lub słabego wina z miodem, cukrem, melasą, sokami i przyprawami, często podprawiany wódką dla wzmocnienia działania.

 

Desery i herbata

Desery to najczęściej różnego rodzaju kisiele i PRIANIKI czyli pierniczki. No i na koniec tradycyjna herbata z samowara, oczywiście z konfiturą. Pamiętajmy w Rosji herbaty się nie słodzi, jeśli chcesz „pić słodką” cukier w grudkach wkłada się do ust i popija gorącym naparem!

Tradycje w Rosji

 

W Rosji Nowy Rok obchodzony jest tak uroczyście jak w Polsce Wigilia. To właśnie w ten dzień do domowników przychodzi Dziadek Mróz i zostawia prezenty pod choinką. Jedną z tradycji związanych z nadejściem Nowego Roku jest pieczenie pierożków z niespodzianką. Oprócz zwykłych pierożków są też słodkie, słone i z monetą.



• Wróżenie z pierogów

W czasie noworocznego posiłku każdy z domowników bierze jeden pieróg. Jeśli wybierze ten, w którym ukryta jest moneta, oznacza to, iż nowy rok będzie niezwykle bogaty. Słodki oznacza dobry i pełen miłości rok, słony – problemy i łzy. Jeśli domownik otrzyma zwykły pierożek, nic nowego go w nadchodzącym roku nie czeka.

Zmarli

 

W tradycji rosyjskiej nie ma Święta Zmarłych, zgodnie z ich obyczajem zmarłych wspomina się w Niedzielę Wielkanocną, kiedy to całe rodziny gromadzą się przy grobach najbliższych.

 

 

 

Dzień Kobiet

 

Dzień Kobiet w Rosji, nazywany też dniem wiosny jest także rosyjską tradycją. Obowiązkowym trunkiem w Dniu Kobiet jest półsłodki szampan Sowietskoje Igristoje dla pań, a dla mężczyzn oczywiście tradycyjna wódka. Dzień Kobiet jest takim dniem w Rosji, gdy przedstawicielki płci pięknej mogą się upić bezkarnie, a ich partnerzy mają obowiązek zaopiekować się nimi, choć normalnie jest często odwrotnie.

Matrioszka

 

To rosyjska zabawka, składająca się z drewnianych lalek, z których każda jest mniejsza od poprzedniej; są wydrążone tak, by można było wkładać jedną w drugą. Laleczki są u góry zaokrąglone, cylindryczne, na ogół ręcznie malowane.
Ubrane na ludowo dziewczyny są najczęstszym wizerunkiem na laleczkach.